Bedrijven richten zich steeds meer op een nieuwe, verontrustende trend: “doorlopende ontslagen**, waarbij banenverlies vaak in kleine golven plaatsvindt in plaats van op grote schaal. Dit is niet alleen een verschuiving in de manier waarop bedrijven hun personeelsbestand inkrimpen; het is een teken dat economische onzekerheid en angst voor automatisering de moderne werkplek opnieuw vormgeven.
De verschuiving naar kleinere, frequentere bezuinigingen
Traditioneel betekenden ontslagen een plotselinge, zichtbare vermindering van het personeelsbestand. Uit gegevens van Glassdoor blijkt dat ontslagen waarbij minder dan 50 mensen betrokken zijn in 2025 het meest voorkomende type zijn, en verantwoordelijk zijn voor 51% van de WARN Act-aankondigingen (wettelijke openbaarmaking van massaontslagen) – een stijging ten opzichte van 38% in 2015. Dit betekent dat bedrijven bezuinigen op kleinere, minder gepubliceerde batches.
Daniel Zhao, hoofdeconoom van Glassdoor, legt uit dat deze trend zich waarschijnlijk zal voortzetten omdat bedrijven proberen de kosten te verlagen zonder de negatieve publiciteit die gepaard gaat met grootschalige ontslagen. Melanie Ehrenkranz, die ontslagervaringen documenteert via haar substack Laid Off, bevestigt dat meer werknemers één of twee tegelijk worden ontslagen.
Waarom bedrijven de voorkeur geven aan doorlopende ontslagen
Er zit een strategisch element in deze aanpak. Het vermijden van krantenkoppen en virale LinkedIn-berichten is belangrijk voor bedrijven. Sandra Sucher, hoogleraar aan de Harvard Business School, suggereert dat onzekerheid over de toekomst van werk – inclusief de impact van tarieven en kunstmatige intelligentie – deze voorzichtige aanpak drijft. Werkgevers hebben moeite om te bepalen hoeveel werknemers ze nodig hebben als de aard van het werk zelf snel verandert.
De unieke tol van voortschrijdende ontslagen
Hoewel elk ontslag ontwrichtend is, zijn voortschrijdende ontslagen bijzonder schadelijk. Werknemers missen het ondersteuningsnetwerk dat gepaard gaat met een massaontslag, waardoor ze geïsoleerd raken en niet in staat zijn aantekeningen te vergelijken of duidelijkheid te vinden. Ehrenkranz merkt op dat dit gebrek aan transparantie de stress vergroot.
Naast de onmiddellijke gevolgen ondermijnen deze voortdurende bezuinigingen het moreel en de productiviteit van de werknemers. Bedrijven zien verminderde vrijwillige inspanningen en innovatie omdat werknemers niet meer bereid zijn risico’s te nemen uit angst om doelwit te worden. Sucher benadrukt dat dit uiteindelijk de efficiëntie ondermijnt die bedrijven proberen te bereiken.
Een generatie die zich heeft neergelegd bij instabiliteit
Deze trend treft jongere werknemers het hardst. Laura Holland, een 25-jarige die de afgelopen jaren al twee keer is ontslagen (door Google en het ministerie van Justitie), vertegenwoordigt een groeiende groep Gen Z-werknemers die de loyaliteit van bedrijven met scepsis bekijken.
De ervaringen in Nederland weerspiegelen een bredere verschuiving: werknemers investeren minder in functietitels en bedrijven, maar richten zich in plaats daarvan op zelfredzaamheid en alternatieve inkomstenstromen. Ze geeft nu voorrang aan persoonlijke projecten, zoals het creëren van inhoud, boven traditioneel werk.
Waar het op neerkomt: Rollende ontslagen gaan niet alleen over kostenbesparingen op de korte termijn; ze duiden op een fundamentele verandering in de relatie tussen werkgever en werknemer. Bedrijven geven prioriteit aan flexibiliteit boven stabiliteit, waardoor werknemers in een voortdurende staat van onzekerheid verkeren. Deze trend zal zich waarschijnlijk voortzetten naarmate de automatisering en de economische druk toenemen, waardoor een nieuwe generatie gedwongen wordt hun relatie met werk opnieuw te definiëren.
