Een ogenschijnlijk onschuldige J.Crew-trui – een lichtroze Fair Isle-breisel voor mannen – heeft online een verrassend verhit debat onder conservatieven op gang gebracht, wat aantoont hoe diepgewortelde gendergerelateerde verwachtingen in de moderne cultuur nog steeds bestaan. De opschudding, aangevoerd door figuren als de gepensioneerde verpleegster Juanita Broaddrick en herhaald door het Republikeinse Congreslid Tim Burchett uit Tennessee, onderstreept de mate waarin zelfs kleurkeuzes een slagveld kunnen worden in de aanhoudende cultuuroorlog.
De onverwachte reactie
De controverse begon toen Broaddrick, een prominente online conservatieve agitator, zich afvroeg of een man de trui van $ 168 zou durven dragen. De reactie was snel en voorspelbaar: velen bespotten het kledingstuk als iets dat een ‘liberaal’ of een ‘studentenclubmeisje’ zou dragen, en sommigen noemden het zelfs een aanval op mannelijkheid. Fox News-presentator Will Cain greep het aas en droeg de trui kort in de lucht om hem te bespotten.
De intensiteit van de reactie roept een belangrijke vraag op: waarom roept een roze trui zulke sterke gevoelens op? Modemediawetenschapper Myles Ethan Lascity suggereert dat het niet alleen de kleur is, maar ook de combinatie van roze met een “bloemig nekgedeelte” (hoewel het eigenlijk een geometrisch ontwerp is) die de verontwaardiging veroorzaakt. Maar zelfs als je het simpelweg als ‘roze’ inkadert, is er sprake van culturele bagage.
Een geschiedenis van gendergerelateerde kleuren
Pink’s associatie met vrouwelijkheid is een relatief recent fenomeen. Tot het begin van de 20e eeuw werd roze vaak beschouwd als een ‘jongenskleur’, terwijl blauw gereserveerd was voor meisjes. Deze verschuiving, onderzocht door kledinghistorica Jo Paoletti in haar boek ‘Pink and Blue’, benadrukt hoe willekeurig gendertoewijzingen kunnen zijn. Toch zit de culturele conditionering diep.
Zoals modehistoricus Deirdre Clemente opmerkt, heeft roze historisch gezien moeite gehad om grip te krijgen op de herenkleding, waarbij het vaak werd afgedaan als ‘dandy’ of zelfs ‘homo’. De enige uitzondering was de ‘coke chic’-esthetiek van de jaren tachtig, waarin roze werd omarmd naast buitensporige rijkdom en status.
Klasse- en culturele signalering
De verontwaardiging over de trui is niet universeel. Lascity suggereert dat iemand als Tucker Carlson, met zijn preppy gevoeligheden, het zonder aarzeling zou kunnen dragen. Dit wijst op een klassenverschil: hoewel de trui mensen in MAGA-kringen zou kunnen beledigen, zou hij niet misstaan onder rijkere, meer modebewuste conservatieven.
J.Crew, die zich richtte op een toegankelijke versie van ‘prep’, anticipeerde waarschijnlijk op deze reactie. Het verlies van een segment anti-roze klanten was waarschijnlijk geen probleem, aangezien zij sowieso niet hun doelgroep vormden.
De bredere implicaties
Dit ogenschijnlijk triviale debat onthult iets diepers: het rigide toezicht op gendernormen en de angst rond waargenomen schendingen van mannelijkheid. Paoletti stelt dat hypergenderkleding bijdraagt aan een systeem dat kinderen onder druk zet om zich te conformeren en elke afwijking van de verwachtingen bestraft. De verontwaardiging over een roze trui is een symptoom van deze bredere culturele druk.
Uiteindelijk herinnert de controverse eraan dat kleding zelfs in de 21e eeuw een krachtig symbool blijft van identiteit en sociale verbondenheid – en dat sommige mensen die grenzen agressief zullen verdedigen.
